Так ужо здарылася, што мы з мужам не супалі біярытмамі. Прычым зусім. Я – савейшая сава, ён – закаранелы жаўрук. Роўненька а 23.00 ён ідзе на бакавую, тады як у мяне ўсё толькі пачынаецца. Далучаюся да царстве Марфея я толькі каля гадзіны ночы. Муж не любіць рассцілаць ложак. Ну, ведаеце, згортваць покрыва і прыбіраць яго з ложка разам з падушкамі. Як правіла, гэта раблю я. Але здараецца, і забываю. Тады ў знак маўклівага пратэсту ён расчышчае сваю палову ложка, збудаваўшы кучу на маёй. Глыбокай ноччу з’яўляюся я, моўчкі ўключаю святло і пачынаю «дакопвацца да сутнасці». Вядома, уключанае святло ў дачыненні да «спячага прыгажуна» – мера жорсткая. Але і дыскрымінацыя па палавой прыкмеце на глебе неразасланага ложка – павінна быць не застацца без пакарання. «Пасцельнаму супрацьстаянню» ўжо шмат гадоў. Кансенсус пакуль не намячаецца…

Аднойчы ноччу крадуся я на дыбачках да ложка. Намацваю пагорак, уключаю святло і прыступаю да разбору завалу. Але тут… ці то настрой у мужа было гуллівы, ці то сон не надта глыбокі – карацей, ён, павярнуўшы вочы, узяў і скінуў на падлогу маю коўдру з падушкай. Я прыняла «выклік» і выйшла на сцежку вайны. «Добра, – кажу, – цяпер паглядзім, хто каго…» Падымаю з падлогі яго брудныя шкарпэткі, яны звычайна спачываюць на прыложкавым дыванку, іду ў ванну, добранька іх мачу, злёгку адціскаю і вяртаюся ў спальню. Ён, пачуўшы, што запахла смажаным, саскоквае з ложка і зачыняюцца дзверы на зашчапку прама ў мяне перад носам. Мы з шкарпэткамі затаіліся: я амаль не варушуся, яны амаль не капаюць. Стаю і думаю: «Што мы робім? Дарослыя людзі… На гадзінніку палова другой ночы. У суседніх пакоях спяць дзеці. Заўтра рана ўставаць. Дзіцячы сад нейкі…» Думаю, але працягваю стаяць. Праз хвілін сем ён, падмануты цішынёй, паволі адчыняе дзверы. У гэты момант я што ёсць моцы навальваюся на іх і ўрываюся ў пакой. «Нашы» атакуюць. Ён нырае пад коўдру з галавой. Я знаходжу шчыліну, закідваю туды мокрыя шкарпэткі і злавесна рагачу. Ён вылазіць, хвілін пяць ганяе мяне па пакоі, ловіць, скручвае і шаруе нос гэтымі шкарпэткамі, пасля чаго ўрачыста выносіць іх у ванну. Пацярпеўшы зневажальнае фіяска, я хапаю першае, што трапляецца пад руку, а менавіта цюбік з крэмам, і размяшчаю яго на ложку такім чынам, каб муж у цемры прызямліўся акурат на яго. Ён прызямляецца… Зноў бойка. Карацей, заснулі мы пасля дзвюх…

У кожнага – свой…

У кожнай сямейнай пары свой ​​бэкграўнд. Штосьці, што робіць іх адносіны асаблівымі, непаўторнымі. У нашым выпадку – гэта, адназначна, гумар. Нядаўна на сямейных зносінах у царкве нас спыталі: што мы больш за ўсё цэнім адзін у адным? Не змаўляючыся, мы далі адзін і той жа адказ: я – «яго пачуццё гумару», ён — «яна разумее мой гумар». Мы падшпільваем адзін аднаго заўсёды і ўсюды, нават калі высвятляем адносіны. Сямейныя сцэны часцяком заканчваецца узаемным рогатам. Памятаю, у адной паездцы мы жартам пабіліся: муж спрабаваў скінуць мяне ў возера, я выкручвалася, нібыта кусала і лупіла яго, мон пардон, па попе. А потым наш сябар, на вачах якога разгортваліся падзеі, на поўным сур’ёзе спытаў: «І часта ты б’еш свайго мужа?» Дома мы доўга смяяліся, але прынялі рашэнне боек на людзях больш не чыніць. Парадокс, але паасобку мы зусім сур’ёзныя людзі. На працы, у царкве, на вуліцы … А ў тандэме – Ільф з Пятровым едзе і Бэндэрам паганяе.

Прызнаюся шчыра, такая іліяда, у сэнсе ідылія, была не заўсёды. Першы час пасля вяселля мне, натуры рамантычнай, усё больш хацелася руж і слёз, каб адчуваць, што мы не проста старыя сябры і ў дошку свае хлопцы. Не, часам, вядома, можна за коску патузаць, але больш ўздыхаць, дрыжаць і плакаць. Такія вось кніжна-кінематаграфічныя ўяўленні аб сямейным жыцці. Але калі стала ясна, што я не Скарлет Охара, а ён не Рэт Батлер, мяне пачало адпускаць. Я зразумела, што жарты ў маёй прысутнасці – і ёсць адна з праяў даверу і любові. Чалавек расслабляецца і становіцца самім сабой. Ён не баіцца, што яго не зразумеюць ці асудзяць. Ён да-вя-ра-е. Дык чаму б не прыняць гэта? А заадно і падыграць. Так я стала вясёлай жонкай вясёлага мужа.

З чаго пачынаецца … жанчына?

«І сказаў Гасподзь Бог: нядобра быць чалавеку аднаму; створым яму памочніка, адпаведнага яму…»(Быц 02:18).

Колькі кніг і пропаведзяў кажуць аб нашым прызначэнні ў шлюбе – быць памочніцай мужа! Колькі выдатных парадаў аб тым, як трэба падтрымліваць, падбадзёрваць і натхняць мужчын па жыцці! Напэўна, толькі гультаяватыя іх не чыталі. А вось другая частка верша, на мой погляд, не атрымала належнай увагі. Хоць у Бібліі няма ні аднаго выпадковага слова. І калі ігнараваць яе, можна нажыць не менш праблем. Асабіста я чула трохі тэалагічных інтэрпрэтацый. Адныя кажуць, што пад «адпаведнасцю» маецца на ўвазе ўзрост, іншыя – бачаць тут ці ледзь не рост, і абсалютная большасць сыходзіцца на нейкім агульным разуменні гэтага слова: ну, значыць, падыходзіць па ўсіх параметрах. А параметры, як кажа Ганна Семяновіч, справа суб’ектыўная. Прызнаюся, мяне зацікавіла гэтае пытанне. Таму не заленавалася і палазіць па розных перакладах. «Слова Жыцця» дае гэта месца так: «…Я ствару яму памочніка пад стаць». У падрадкоўніку таксама цікава: «…давайце зробім яму памочніка па ім… Зазірнула да Даля: «адпавядаць – адказваць, ўзгадняцца, дастасавацца, быць адпаведна, згодным з чым, прыстойным, дарэчы, у лад і ў меру». Так. Ну і пра што гэта мне, жонцы з дзесяцігадовым стажам, кажа? Па-першае, аб тым, што менавіта я павінна адпавядаць і падыходзіць мужу, а не наадварот. Вось няўдача… А я меціла ў феміністкі. Жартую. Але тут ёсць яшчэ сёе-тое. Вось з гэтага месца падрабязней, калі ласка…

Мы выбіралі, нас выбіралі…

Калі мужчына шукае жонку, у большасці выпадкаў ён так ці інакш кіруецца біблейскім прынцыпам адпаведнасці. Нават калі гэты мужчына Біблію зроду не бачыў. Прыгожы шукае прыгожую, разумны – разумную, вясёлы – вясёлую, і гэтак далей. Ведаю сямейную пару. Ён зрабіў прапанову праз 2 тыдні знаёмства. З чаго б? «Проста зразумеў, што мы гаворым на адной мове…» Знайшоў шуканую адпаведнасць.

Такім чынам, здарылася сям’я. Калі жонка хрысціянка, яна ведае, што яе прызначэнне – дапамагаць мужу. Ідзе час. Дэкрэтныя адпачынкі змяняюць адзін аднаго. Стомленасць. Побыт. І ў адзін цудоўны момант высвятляецца, што яна так растварылася ў патрэбах мужа, што забылася пра прынцып адпаведнасці. Ён развіваўся, узбіраўся па кар’ернай лесвіцы, чытаў разумныя кнігі, сустракаўся з цікавымі людзьмі, а яна назірала за гэтым з боку і … нараджала, гадавала, рыхтавала, прала і гэтак далей. І вось цяпер яны апынуліся на розных прыступках. Яна ўжо не пад стаць яму, як была калісьці. Часта здараецца, менавіта мужчына першым выяўляе гэта. А яшчэ больш непрыемна, калі гэты факт прыкмячаюць іншыя. Адна маладая жанчына ў шчырай размове неяк прызналася мне:

– Ведаеш, ён паводзіць сябе так, быццам яму са мной сумна…

– Думаеш, гэта немагчыма?

– Ты што! .. Я ж яго жонка!

Бог задаў нам планку, вышэй якой – можна, ніжэй – нельга. І хоць гэтая «планка» у абед хлябала твой боршч, а зараз сапе на суседняй падушцы, яна можа быць даволі высокая. Ён эрудыт і інтэлектуал? Чытай, цікаўся, развівайся. Творчая натура? Хадзі на выставы, канцэрты і ў тэатры, хоць бы часам. Ён па паўгадзіны выбірае перад люстэркам гальштук? Апранайся з густам і не забывай пра цырульню. Можна ківаць на занятасць і стомленасць, а можна надаваць па 15 хвілін у дзень, каб падцягнуць сябе ў якойсьці прыярытэтнай для мужа галіне. Што гэта? Панаглядай, спытай, успомні «перадвясельны час». Чым ты прыцягнула яго? Захавалася гэта? Памножылася? Або пахавана пад нястачамі побыту? Дапамагай і адпавядай! Адпавядай і дапамагай! Нагадваю сабе і ўсім, хто хоча быць шчаслівым ў шлюбе.

Пасляслоўе

Наша старэйшая дачка вельмі любіць лялечныя спектаклі. Калі ёй было гады паўтара, мы бралі велізарныя падушкі з канапы ў якасці шырмы, лялек і паказвалі караценькія сцэнкі. Самымі любімымі героямі, як ні дзіўна, былі даўганогая Барбі і велюравы Арлекін. Кожную раніцу, вылезшы з ложачка, дачка цягнула іх у спальню і, сцягваючы з мужа коўдру, патрабавала новых прэм’ер. І хоць зместу дыялогаў яна не разумела, Барбі і Арлекін заўсёды мелі аншлагі. Ну а мы імправізавалі ад душы. Барбі агучвала я, Арлекіна напоўніў муж. Фрагмент ў лепшых традыцыях біблейскай любоўнай класікі.

Арлекін: О, Барбі! Як ты, каханая мая! Якія прыгожыя шчокі твае і шыя твая ў каралях… Вочы твае галубіныя! Выходзь за мяне…

Барбі: За цябе? Ты ж велюравы Арлекін. А я чакаю свайго Кена.

Арлекін: Азірніся, у гэтым пакоі толькі лялькі і плюшавыя зайчыкі. Згаджайся, таму што я адзіны мужык у тваім жыцці, дзетка!..

Заслона.

Апладысменты