Не кожны, хто кажа, што з ім Бог, сам ёсць з Богам і Бог з ім.

Доказам таму ёсць вопыт нацысцкай Германіі. Gott mit uns, гэта славутае выслоўе  выкарыстоўвалася яе ідэалогіяй. Але вядома, міравая супольнасць дала ацэнку фашызму ў Нюрнбэргу і ў ім нічога Божага, як і чалавечага не было заўважана. Фашызм быў асуджаны, а яго прыхільнікі што прыкрываліся Богам – пакараныя.

Тое, што чалавек апускаючыся на само дно зла, імкнецца схавацца за Богам, не ёсць нічым новым. Такі хворы падыход да рэчаіснасці ў гісторыі вядомы, да таго ж некаторыя спрабавалі не тое што прыкрывацца Богам, але больш за тое, называлі сябе багамі, апраўдваючы тыранію. Можна ўзгадаць хоць бы і Рымскіх імператараў і ім падобных самадураў. Хапала і такіх, якія нават менаваліся Месіямі, толькі дзеля таго каб падкрэсліць сваю выключнасць. У Іерусаліме ў псіхіятрычнай бальніцы ёсць цэлае аддзяленне прадназначанае для лячэння хворых з свядомасцю месіяў.

Усе “гот-міт-унсаўцы” і хворыя з дыягназам “месія” непазбежна знаходзяць сваё месца не ў гісторыі, але на яе сметніку. Гісторыя не абцяжарвае сябе тым, каб запамінаць іх імёны.

Ведаеце, як чуеш словы ад замміністра МУС Беларусі «за намі народ», «за намі Бог», і разумееш, што іх аўтарам ёсць адзін з тых хто кіруецца заяўленым ва ўладзе прынцыпам “часам не да законаў”, а пасаду мае  акурат у тым міністэрстве, якое мае пільнаваць грамадскі парадак і змагацца са злачыннасцю, гэта значыць з дзейнасцю тых, каму не да законаў,  то асабіста мне ўзгадваюцца словы  быўшага ў Беларусі мітрапаліта Паўла пра тое, што сапраўды ў кожнага свой бог.

Так вось, у мяне Бог той, якому я пакланяюся «ў Духу і праўдзе» (Ян 4,21), так як таму настаўляе Хрыстос. А тыя хто маюць іншае ўяўленне Бога і пакланення Яму,  таксама і бога іншага маюць — ідала. Усе тыя хто нібыта  пакланяюцца па-свойму, можна казаць “вераць у душы”, але ж калі робяць гэта ў іншым духу, ў духу фальсіфікацый, хлусні і насілля, то яны пакланяюцца не Богу, а ідалам…

На мінулым тыдні меў магчымасць паразмаўляць з прыхільнікамі актуальнага рэжыму ў Беларусі: Юрыем Васкрэсенскім, Пятром Пятроўскім і Цімурам Прахінам.

Заўважыў, што яны, а як правіла, і ўсе іншыя прыхільнікі цяперашняй улады, вызнаюць беспамылковасць кіраўніка краіны з большай упэўненасцю, чым католікі прызнаюць беспамылковасць Папы рымскага.

Думаю, дзякуючы сваёй веры, яны прэтэндуюць стаць стваральнікамі новай рэлігіі, але ж ніяк не цягнуць на вызнаўцаў хрысціянства. Католікі прызнаюць беспамылковасць толькі тады, калі Папа навучае ўрачыста, афіцыйна і ў згодзе з Касцёлам «у справах веры, маралі і дысцыпліны», а ва ўсіх іншых абставінах і Папа можа памыляцца будучы слабым і грэшным чалавекам.

А вось мае суразамоўцы, дэкларавалі давер да Лукашэнка абсалютна ва ўсім і дзеля гэтага ім не трэба было ніякіх аргументаў.

Мне, як хрысціяніну, у вызнаванні веры ў Бога, аргументы і доказы наўпрост неабходныя і яны ёсць, і характырызуюцца лагічнасцю.

Я калі кажу, што з намі праўда і Бог, абапіраюся на словы самога Бога, якія Ён сказаў веруючым у Яго: “ня бойся, бо Я – з табою; не бянтэжся, бо Я – Бог твой; Я ўмацую цябе і дапамагу табе, і падтрымаю цябе правіцаю праўды Маёй.” (Ісаі 41,10). Так напісана ў прарока Ісаі. Бог з тымі, хто прыярытэтнымі мае каштоўнасці праўды і справядлівасці, свабоды і любві.

Там дзе не знаходзіцца месца на гэтыя фундаментальныя каштоўнасці грамадскага жыцця, а ролю прыярытэтных адыграваюць стабільнасць і зарплата, няма месца і для Бога.

Здзіўляе сам факт, як яшчэ адзін чыноўнік тым разам міністр замежных спраў хаваючыся за каштоўнасцямі дзяржаўнасці і незалежнасці, стараўся апраўдаць неправамоцны гвалт з боку дзяржавы, задаў пытанне “а вы што выбралі б незалежнасць ці правы чалавека?”

Само гэта пытанне крые ў сабе падман, бо пры такой пастаноўцы пытання – хрысціянін пазастаецца без выбару.

Згодна з сацыяльным навучаннем Касцёла для хрысціяніна, як незалежнасць так і правы чалавека ёсць каштоўнасцямі.(КСВК 152). У параграфе 153 Кампендыя Сацыяльнага Вучэння Касцёла чытаем: “Сапраўдная крыніца правоў чалавека знаходзіцца не ў волі людзей, не ў дзяржаве, не ў грамадскіх уладаў, а ў самім чалавеку і ў Богу, яго Стварыцелі. Гэтыя правы – “усеагульная, непарушныя і неад’емныя”. (КСВК 153). А незалежнасць краіны – гэта рэалізацыя права нацыі. “Права нацый – гэта не што іншае, як “правы чалавека”. (КСВК 157)

А таму, задаваць такія пытанні гэта насміхацца над крыніцай правоў, якой ёсць Бог.

Ведаеце, ў дыскусіі з прыхільнікамі рэжыму, мяне ўражвае не тое, што яны не хочуць весці дыялог, а толькі крычаць, так як гэта было ў студыі пад-час запісу тэлевізійнага шоў  “Кожны з нас”; не тое, што з большага яны ўсе, па маіх адчуваннях, гатовыя змяніць свае погляды, калі зменіцца ўлада, але тое, з якой зацятасцю, усе як адзін, бароняць тыранію і насілле.

Ці хтосьці здольны адказаць, чым такая пазіцыя усіх тых, хто мянуе сябе «государственниками» або «государевыми слугами» адрозніваецца ад фашызму?