Вось такое паведамленне гуляе па інтэрнэце: «Прэзідэнт Расіі Уладзімір Пуцін заявіў, што яго дзеяннямі кіруе Гасподзь. Пра гэта ён сказаў італьянскім журналістам у час свайго візіту ў Ватыкан, дзе ў яго прызначана сустрэча з Папам Рымскім Францішкам».

Я не ведаю, ці праўда Пуцін такое сказаў, але лёгка магу ў гэта паверыць.

Назіраючы гэтага шустрага палітычнага дзеяча з моманту лёсавызначальнай заявы Ельцына: «Я сыходжу», даволі хутка заўважыў, што Пуцін не проста чэкіст, злодзей, бандыт, інтрыган і дэмагог, але ён яшчэ чалавек місіі.

З першых жа яго крокаў у якасці прэзідэнта Расіі, з першых яго прамоваў і заяваў стала зразумела, што Пуцін не проста прыйшоў адбываць нумар у якасці кіраўніка дзяржавы, ён прыйшоў выканаць місію.

Для большасці людзей місіі не існуе. Прынамсі, пагуляўшыся ў падлеткавым узросце пытаннямі пра сэнс жыцця, пераважная большасць людзей супакойваецца свецкімі абывацельскімі мэтамі, пачынаюць жыць для сябе і сям’і сваёй, атрымліваючы ад жыцця ўсялякія задавальненні і не асабліва напружваючыся на працы пытаннямі пра сэнс і прызначэнне таго, чым яны займаюцца .

Але ёсць іншыя людзі, у якіх ёсць пакліканне, місія, прызначэнне ў жыцці. Яны кладуць сваё жыццё на тое, каб гэтую місію выканаць.

Натуральна, што час ад часу такія людзі вымушаныя задавацца пытаннем: «А хто ж усклаў на іх гэтую місію?»

Гэта страшнае пытанне. Яно выводзіць людзей на межы містыкі і метафізікі. Наколькі б мала не было людзей, якія адчуваюць і якія ўсведамляюць сваю місію, яшчэ менш сярод іх тых, хто па сваіх разумовых здольнасцях і па адукаванасці могуць справіцца з такога кшталту пытаннямі.

Людзі слабыя розумам чуюць галасы, чэрпаюць адказы на такія пытанні з папсовай эзатэрычнай літаратуры, часам проста з’язджаюць з глузду, робяцца фанатыкамі, маньякамі або проста мілымі дзівакамі.

Больш разважлівыя знаходзяць адказ на пытанне аб тым, хто ўсклаў на іх місію, у рэфлексіі свайго містычнага вопыту, калі такі ў іх маецца.

Але часцей за ўсё людзі з місіяй карыстаюцца падказкамі рэлігіі. Хто ж мог ускласці на іх місію? Бог — ясная справа!

І вось тут пачынаецца самае страшнае. Гэта ж не шызафрэнікі, трызненне якіх бачна няўзброеным вокам. Гэта разумныя людзі, якія ўмеюць адаптавацца да навакольных, якія ўмеюць размаўляць з суразмоўцамі на той мове, якая суразмоўцам зразумелай, кваліфікаваныя, якія валодаюць масай кампетэнцый. І часцяком робяць добрую кар’еру.

Што ў іх страшнага? А тое, што калі яны ўсведамляюць, што атрымалі місію ад Бога, то людзі ім не ўказ.

Чалавечыя сумневы і развагі нішто перад словам і аўтарытэтам Бога.

Абывацелям цяжка зразумець такіх людзей. Абывацель імкнецца да шчасця, поспеху, славы, багацця, або чагосьці падобнага. У разумных людзей з місіяй ўсё гэта, як правіла, ёсць. Абывацель глядзіць на паспяховых, багатых, праслаўленых людзей, думае, што ў іх усё ёсць для шчасця, і ніяк не можа зразумець сэнсу іх дзеянняў і ўчынкаў — Чаго ім яшчэ трэба, калі ў іх ёсць усё, пра што пераважная большасць людзей можа толькі марыць ?

Але, людзям з місіяй як раз менш за ўсё трэба тое, пра што мараць мільёны людзей. Для іх не існуе паняцця шчасця, і шчасце ім наогул не свеціць.

Пачытайце, што гаварыцца ў Бібліі пра людзей з місіяй. Хіба Ёна, Ерамія, Ісая, Давід, Амос, Осія, Эздра, Малахія і многія іншыя былі шчаслівыя?

Хіба ім трэба было шчасце?

Місія — гэта вялікі цяжар, ​​гэта тое, што выконваецца з вялізнымі ахвярамі, дзе «за цаной не пастаім».

І гэты цяжар людзі місіі нясуць не толькі на сабе, але гатовыя падзяліцца ім з усімі, на каго могуць яго ўзваліць. На сям’ю ў першую чаргу, на сяброў, а калі гэта прэзідэнты, каралі, ваеначальнікі, прадпрымальнікі, то на ўсіх, да каго змогуць дацягнуцца.

І ахвяры людзі місіі гатовыя не толькі прыносіць ад сябе, яны, не задумваючыся патрабуюць ахвяраў ад усіх вакол.

Гэта ж місія!

Але вось якая загвоздка: Адкуль гэтыя людзі могуць быць упэўненыя, што місію на іх ўсклаў менавіта Бог, а не д’ябал?

Бо цалкам слушна, што ў пошуках адказу на пытанне, хто ж мяне заклікаў (хто ўсклаў на мяне місію, хто са мной размаўляе ў моманты містычнага вопыту), сумнявацца і крытычна ставіцца да магчымых адказах!

Слушна-та слушна, але хто здольны сумясціць містыку з крытыкай і сумневам?

Вось тут-та і патрэбна крытычная тэалогія. Навука, дысцыпліна і тэхніка высвятлення таго, што ад Бога, а што ад злога духа.

Але тэалогія сёння не ў трэндзе, не ў модзе.

Натуральна, для пераважнай большасці людзей гэта проста архаічная дысцыпліна, якая разважае пра тое, што не сустракаецца ў іх жыцці. Навука аб тым, чаго не існуе.

Небяспечная памылка.

Тэалогія гэта навука пра Пуціна. Зрэшты, не толькі пра яго.

Праўда, па-дурному ствараць навуковую дысцыпліну пуціналогію. Сёння Пуцін ёсць, заўтра яго не будзе. Але тысячы смерцяў, разбураныя гарады, акупаваныя тэрыторыі, пагружаныя ў крызіс краіны, дэмаралізаваная нацыя — гэта ўсё справа рук кіраўнікоў, якія ўпэўненыя, што выконваюць місію, ускладзеную на іх звышнатуральным розумам.

І хтосьці павінен працаваць з такой рэальнасцю! Павінен умець адрозніваць боскую місію ад д’ябальскага наслання.

А хто гэта можа і ўмее? Вядома ж тэалогія.

Ну, хіба што, інквізіцыя яшчэ.