«Крынічка». Панядзелкавая чытанка – Ксавэрык скардзіцца

Каждый понедельник «Крынічка» представляет вам хорошее чтение для родителей и детей. После тяжелого дня-понедельника вечером так чудесно почитать вместе хорошую историю!..

В рассказах австрийской писательницы Лене Майер-Скуманц «…калі ты так думаеш, Божачка» вы найдете истории про мальчика Ксаверика, которые описывают те или другие события в его жизни. В этих историях нет ничего удивительного и чудесного – все обычно. И Ксаверик тоже обычный мальчик, правда, у него есть друг – это Божачка. Он всегда рядом и Ксаверик очень любит с Ним разговаривать…

Перевод Сергея Шупы, иллюстрации Оксаны Ючкавич.

Ксавэрык скардзіцца

Ксавэрык стаіць перад дзьвярмі ў гасьцёўню й пераступае з нагі на нагу. Там сварацца. I як сварацца! Мама кажа: “Нават пальцам не паварушыш…!” Тата кажа: “Вечна ты незадаволеная…” Мама кажа: “…як пустое месца!” Тата кажа: “…толькі й чуваць што папрокі!” Іх галасы гучныя й сярдзітыя.

Ксавэрык уцякае ў свой пакой.

“Божачка, – кажа ён, – калі ласка, зрабі, каб яны перасталі!” I тады ён змаўкае й сядзіць ціха-ціха, каб пачуць, што яму адкажа Божачка.

Божачка нічога не адказвае.

“Ці ты чуеш мяне? – кажа Ксавэрык. – Зрабі, каб яны перасталі! Я не магу больш гэтага цярпець! Зрабі, каб яны памірыліся!”

Але Божачка нічога не адказвае.

“Паслухай, – кажа Ксавэрык, і па шчоках у яго цякуць сьлёзы, – чаму ты нічога ня робіш? Ты мусіш зараз жа нешта зрабіць! Мусіш!”

Ён прыслухоўваецца з усяе сілы, але Божачка маўчыць.

Ксавэрык залазіць у ложак і нацягвае коўдру на вушы, каб ня чуць сварку з гасьцёўні. “Я не разумею цябе, Божачка! Ты мяне страшна расчараваў!”

I ён затаіў дыханьне, каб пачуць, што яму зараз скажа Божачка. Бо ж калі Ксавэрык так горка яму скардзіцца, Божачка ня можа маўчаць.

Божачка маўчыць.

Ксавэрык чакае й плача, й чакае. Ён болей не вытрымвае ляжаць у ложку. Ён бяжыць босы ў гасьцёўню. Бацькі ўсё яшчэ сварацца.

“Ну перастаньце ж вы! – кажа Ксавэрык. – Мне так кепска, калі вы сварыцеся. Я баюся, што вы разьвядзецеся, як бацькі ў Монікі”.

“Ну вось, яшчэ й гэты малы лезе!” – крычыць тата.

“Што за глупства! Ніхто не зьбіраецца разводзіцца!” – крычыць мама.

“Лепш вы абое сварыцеся на мяне, чым гэтак сярдзіцца адно на аднаго!” – румзае Ксавэрык.

“Мы ня сердзімся адно на аднаго, мы толькі крыху не сыйшліся думкамі”, – бурчыць тата.

“Куды ж цяпер падзецца, калі нават і пасварыцца спакойна нельга. – кажа мама, а ў вачох у яе бліскае звыклая ўсьмешка. – Ану каціся ў ложак, Ксавэрык, і хуценька!”

Ксавэрык ідзе. Ён гучна пазяхае ад стомы. Глыбока ўздыхнуўшы, ён запаўзае пад коўдру.

“Ты добра зрабіў”, – кажа Божачка.

“Угу”, – чуецца з-пад коўдры. А можа гэта былі толькі два ўздыхі.

Подготовила Ольга Северинец

Дорогие читатели! Krynica.info является волонтерским проектом. Наши журналисты не получают зарплат. Вместе с тем работа сайта требует разных затрат: оплата домену, хостинга, телефонных звонков и прочего. Поэтому будем рады, если Вы найдете возможность пожертвовать средства на деятельность христианского информационного портала. По интересующим вопросам обращайтесь на krynica.editor@gmail.com